داوید بن گوریون، رئیس مجمع ملی که در آن زمان رئیس آژانس یهود (سوخنوت) بود، منشور استقلال رژیم اشغالگر قدس را برای اولین بار قرائت کرد.شماره 16 مه 1948 روزنامه فلسطین پست که بعدها به اورشلیم پست تغییر نام داد. در تیتر اصلی نوشته شده بود : «کشور اسرائیل متولد شد»

«در سرزمین اسرائیل بود که ملت یهود به پا خاست و در همین سرزمین بود که چهره معنوی و ماهیت مذهبی و سیاسی این ملت شکل گرفت و از سیادت و حق حاکمیت ملی برخوردار گردید. در خاک سرزمین اسرائیل بود که یهودیان فرهنگ ملی و جهان شمول خویش را به وجود آوردند و تورات «کتاب کتابهای جاودانه» را برای جهانیان به ارمغان آوردند. با آن که ملت یهود از سرزمین خود با زور و اجبار رانده شد و در سرزمینهای بیگانه پراکنده گردید، انسان یهودی وابستگی و تعلق خود را به سرزمین اسراییل به دست فراموشی نسپرد و هیچگاه از نیایش و امید برای بازگشت دگر بار به میهن اجدادی و رسیدن دوباره به آزادی سیاسی باز نایستاد. به دلیل تعلقات تاریخی و سنتی، یهودیان در تمامی نسلهای خود در آرزوی بازگشت به سرزمین اسرائیل و استقرار دوباره در میهن باستانی خود بوده‌اند: و در نسلهای اخیر بازگشت همگانی یهودیان به سرزمین اسرائیل رخ داده‌است، که در چارچوب پیشگامان و پیش آهنگان و مبارزان، روح یهودی را به این سرزمین بازگردانده اند؛ زبان عبری احیا شده‌است، شهرها و روستاهائی را شالوده ریزی کرده و برپا ساخته‌اند، و کشوری شکل گرفته که بر اقتصاد و فرهنگ خود حاکم شده‌است، و در واقع موجودیت اجتماعی، فرهنگی و ملی سرزمین اسراییل را زنده کرده‌اند. این ملتی است که در اشتیاق صلح به سر می برد و از خود دفاع می‌کند و برکت پیشرفت برای زندگی همه ساکنان این سرزمین را بشارت می‌دهد و جان خود را در راه استقلال ملی خویش نثار می‌کند. در سال 1897 کنگره صیونی با فراخوانی تئودور (بنیامین زئب) هرتسل، که رویای شالوده ریزی کشور یهود را بشارت داده بود، برپا گردید، و حق ملت یهود را برای برپائی کیان ملی در سرزمین پدری خویش اعلام کرد. این حق در اعلامیه بالفور در تاریخ دوم نوامبر 1917 به رسمیت شناخته شد، و مجمع عمومی ملل متفق آن را تصویب کرد. این مجمع به رابطه تاریخی ملت یهود و سرزمین اسرائیل اعتبار بین المللی بخشید و تائید کرد که ملت یهود ازحق خویش برای بهره مند بودن از استقرار در خانه ملی خود برخوردار است. فاجعه «شوآه» (هولوکاست)، که طی آن میلیونها نفر از یهودیان اروپا کشته شدند، بار دیگر به روشنی و بدون هیچ تردیدی ثابت کرد که راهکار معضل ملت یهود که از نداشتن مام میهن و استقلال برای خود ناشی می‌شد، برپاسازی دوباره کشور یهودی در سرزمین اسرائیل است. کشور یهود باید به روی همه یهودیان گشوده باشد و به ملت یهود مقام و جایگاه یک ملت متساوی الحقوق با سایر ملل را اعطا کند. پناهندگان بازمانده از کشتار هولناک نازیها در اروپا و یهودیان در دیگر سرزمینها علیرغم همه سختیها و موانع و مخاطرات، از مهاجرت به سرزمین اسرائیل باز نایستادند و دمی از پیگیری حق خود در برخورداری از زندگی توام با احترام بشری و بهره مندی از آزادی در میهن خود فرو نماندند. در جنگ جهانی دوم، یهودیان بازگشته به سرزمین اسراییل، تمامی توان خود را در اختیار مبارزه ملتهای صلح خواه علیه نازیها قرار دادند، و در این راه بهترین فرزندان خود را قربانی کردند و به گردونه مبارزه با نازیها دست یاری دادند که از ثمرات این تکاپوی عظیم، همه ملل جامعه متحد جهانی بهره مند شدند. در 29 ماه نوامبر سال 1947 قطعنامه‌ای به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید که مقرر می کند کشور یهودی باید در سرزمین اسرائیل برپا شود. در این قطعنامه از ساکنان سرزمین تاریخی اسرائیل خواسته شده که خود اقدامات لازم را برای اجرای مفاد این قطعنامه به عمل آورند. این قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل که در آن حق یهودیان برای برپائی دوباره کشور خود مورد تائید قرار گرفته، ابطال ناپذیر است. این حق مسلم ملت یهود است که مانند هر ملت دیگری از استقلال ملی برخوردار گردیده و دارای حاکمیت ملی خویش باشد. بنابراین ما، اعضای شورای مردمی، نمایندگان جامعه یهودی و جنبش صهیونیسم، همزمان با پایان گرفتن قیمومت بریتانیا براین خاک، در اینجا گرد آمده‌ایم و به برکت حق طبیعی و تاریخی مان، و با تکیه بر مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، برپائی کشور مستقل یهودی در سرزمین اسرائیل را اعلام می ‌کنیم . ما تعیین می‌کنیم که از لحظه پایان گرفتن قیمومت بریتانیا، که امشب خواهد بود، از بامداد شنبه ششم ماه ایار سال پنج هزار و هفتصد و هشت عبری (پانزدهم ماه مه سال 1948 میلادی) و تا برپائی بنیادها و نهادهای حکومتی برگزیده مردم که امری واجب برای هر کشور است، و براساس قانون اساسی کشور که تصویب مجلس موسسان تدوین و تصویب خواهد شد، و این امر حداکثر تا اول اکتیر 1947 انجام خواهد گردید، مجمع ملی به مثابه شورای موقت کشوری عمل خواهد کرد، و نهاد اجرائی آن، امور ملت را اداره خواهد کرد، و به مثابه دولت موقت کشور یهودی؛ کشور اسراییل خواهد بود .درهای کشور اسراییل به روی مهاجرت و بازگشت یهودیان و گردآوری پراکندگان در سراسر جهان گشوده‌است. دولت اسرائیل برای آبادانی و عمران این سرزمین به سود همه ساکنان آن تلاش خواهد کرد. کشور اسراییل بر پایه اصول آزادی، عدالت و صلح که آرمان و خواست همه پیامبران یهود بوده‌است، برپا می‌شود. کشور اسرائیل تساوی حقوق اجتماعی و سیاسی کامل را برای همه ساکنان آن، بدون تفاوت میان پیروان مذاهب، نژادها و جنسیتهای مختلف رعایت می‌کند و آزادی مذهب، وجدان، زبان، آموزش و فرهنگ را محترم می‌شمارد. اسرائیل پاسدار اماکن مقدس همه ادیان خواهد بود و به اصول منشور جهانی ملل متحد وفادار خواهد ماند و برای اجرای قطعنامه 29 نوامبر 1947 تلاش خواهد کرد و به هدف تامین وحدت اقتصادی سراسر این سرزمین، اقدام خواهد کرد.ما سازمان ملل متحد را فرا می‌خوانیم به ملت یهود برای بنیان نهادن کشور خود دست یاری دهد و اسرائیل را بعنوان عضوی متساوی الحقوق با کشورهای دیگر بپذیرد. ما اعراب ساکن کشور اسرائیل را – حتی در این روزهائی که در معرض هجوم خونین آنان قرار داریم - فرا می‌خوانیم صلح را رعایت کنند و به شکل گیری کشور جدید دست یاری دهند و ازحق شهروندی کامل بهره مند گردند و در همه نهادها و بنیادهای ملی و حکومتی دارای نمایندگان خویش باشند. ما دست صلح و حسن همجواری به سوی همه کشورهای همسایه و ملتهای آنها دراز می‌کنیم و آنان را به همکاری و همیاری با ملت مستقل یهود در سرزمین پدری او فرا می‌خوانیم. کشور اسرائیل حاضر است سهم خود را در تلاش مشترک برای پیشبرد سراسر کشورهای خاورمیانه ایفا کند.ما ملت یهود در سرزمینهای پراکندگی را فرا می خوانیم با مهاجرت خویش به کشور نو پای اسرائیل آن را تقویت کنند و برای آبادانی کشور یهودی دست یاری دهند و در پیکاری که به هدف اجرای آرمانهای دیرینه یهودیان به هدف باز رسیدن به نجات قوم اسرائیل جریان دارد سهیم گردند. با توکل به صخره اسرائیل (پروردگار یکتا)، ما گرد آمدگان در نشست مجمع موقت ملی در شهر تل آویو، امروز و در این شامگاه شنبه پنجم ماه ایار از سال پنج هزارو هفتصد و هشت عبری (چهاردهم ماه مه سال 1948 میلادی) با امضای خود شاهدی بر اعلامیه استقلال در خاک میهن خود هستیم».سرود هاتیک?ا توسط شاعر گالیسیایی نفتالی هرز ایمبر Naphtali Herz Imber   در زلوچی? اوکراین در سال 1878 نوشته شد. در کنگره صهیونیست اول در سال 1897 به عنوان سرود صهیونیسم تصویب شد.

ترجمه سرود ملی رژیم اشغالگر قدس به فارسی: "تا زمانی که از ژرفای قلب،/روح یک یهودی هنوز در حسرت و آرزو است،/و پیش به سوی "شرق"،/چشمی صهیون را می‌نگرد،/امیدمان هنوز از دست نرفته،/امید دوهزار ساله‌مان،/که ملتی آزاد باشیم در سرزمین مادری خود،/سرزمین صهیون و اورشلیم"